In dit land wil niemand wonen
De roman In dit land wil niemand wonen, mijn tweede, is de vrucht van een bijzonder project. Jarenlang was ik betrokken bij hulp aan vluchtelingen en illegalen. Ik weet het, je mag een mens zo niet noemen – geen mens is illegaal – maar het gebeurde (en gebeurt) toch. Ik heb getracht mijn ervaringen in vluchtelingenland te verwoorden in een roman waarin de relatie tussen een tobberige Nederlandse man en een Somalische vluchtelinge centraal staat. Het is geen optimistische roman geworden, zoals verhalen van vluchtelingen zelden optimistisch zijn. Niemand verlaat onvrijwillig huis en haard. Het boek heeft zijn weg gevonden naar lezers die de vluchtelingenproblematiek ter harte gaat, maar nog steeds koester ik de (vermoedelijk ijdele) hoop dat ook mensen die weinig van de problematiek weten of er zelfs koud onder blijven door mijn roman anders zullen gaan denken.
Het kostte trouwens veel moeite om uitgevers voor het boek te interesseren. Ik kan me herinneren dat een Amsterdamse uitgever het wilde uitgeven onder voorwaarde dat ik het herschreef met alleen de Somalische vrouw als hoofdpersoon. Dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Door haar relatie met de Nederlandse man kon ik veel méér duidelijk maken dat vluchten niet ophoudt als je eenmaal in een veilig land bent aanbeland. Een vluchteling blijf je je hele leven lang.
Uiteindelijk lukte het de roman in 2004 onder te brengen bij de Sittardse uitgeverij Baalprdukties waarvan voorman Bert van Wakeren helaas in 2018 op veel te jonge leeftijd overleed. Bert, nog een keer, je bent me dierbaar, chapeau!
